رایانه شخصی آی‌بی‌ام ۴۲ ساله شد
تاریخ انتشار: ۲۲ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۴۴۸۲۹۰
رایانه شخصی افسانه‌ای آی‌بی‌ام که چهره رایانه‌های خانگی و چشم انداز صنعت را تغییر داد، ۴۲ ساله شد.
به گزارش ایسنا، رایانه آی‌بی‌ام پی‌سی که به عنوان رایانه شخصی هم شناخته می‌شود، ۱۲ ماه اوت، ۴۲ ساله شد. درک این مسئله که رایانه چقدر مهم بود، نه فقط در این که چطور بازار رایانش خانگی را تغییر داد، بلکه این که چه پیامدهای تعیین کننده برای توسعه صنعت رایانش داشت، دشوار است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
پیش از این درباره این که چطور با عرضه دستگاه کامادور پی ئی تی، اپل ۲ و رادیو شَک تی آر اس-۸۰، انقلاب رایانه شخصی در سال ۱۹۷۷ فراگیر شد، صحبت شده است. عرض مدت چند سال، شرکت‌های دیگر هم مانند شرکت بازی ویدئویی آتاری با دستگاه رایانه شخصی "آتاری ۸۰۰ " و شرکت سینکلر ریسرچ با مدل‌های رایانه شخصی "زد ایکس"، به این موج پیوستند.
پیش از همه این رایانه‌های شخصی، اکثر افراد، آی‌بی‌ام را با محصولاتی که به اندازه یک اتاق بودند، به عنوان پرچمدار سخت افزاری رایانه‌ای و تحقیقات می‌شناختند. آی‌بی‌ام چند سال بعد، پس از سال ۱۹۷۷ تصمیم گرفت به ترند رایانه شخصی بپیوندد.
این شرکت ۴۲ سال پیش، در ۱۲ ماه اوت سال ۱۹۸۱، دستگاه آی‌بی‌ام پی‌سی را عرضه کرد. این رایانه به سرعت بازار را تصرف کرد اما رشد دستگاه‌های مشابه آی‌بی‌ام پی‌سی که به عنوان سازگار با آی‌بی‌ام هم شناخته می‌شدند، باعث شد این شرکت در نهایت از بازار رایانه شخصی خارج شود.
آی‌بی‌ام پی‌سی، نخستین تلاش این شرکت برای تولید رایانه شخصی که نیازی به فضای به اندازه یک اتاق داشته باشد، نبود. این شرکت در سال ۱۹۷۵، رایانه قابل حمل ۵۱۰۰ آی‌بی‌ام را عرضه کرد. هرچند این دستگاه در مقایسه با رایانه‌های شخصی که دو سال بعد عرضه شدند، بسیار بزرگ بود اما همچنان کوچکتر از رایانه‌هایی به اندازه یک اتاق بود. با این حال قیمت پی سی ۵۱۰۰ آی‌بی‌ام، بسیار بالا بود و بر اساس ظرفیت ذخیره سازی، بین ۸۹۷۵ دلار تا ۱۹۹۷۵ دلار، قیمت داشت.
آی‌بی‌ام در طول سالیان بعد، به عرضه رایانه‌هایی که کوچکتر از مدل ۵۱۰۰ بودند، ادامه داد. با این حال، این دستگاه‌ها، مشتریان تجاری را هدف گرفته بودند و همچنان بسیار گرانتر از رایانه‌های شخصی بودند که از اواخر دهه ۱۹۷۰ تا اوایل دهه ۱۹۸۰ توسط شرکت‌های دیگر عرضه شدند.
آی‌بی‌ام در سال ۱۹۸۰ سرانجام تصمیم گرفت یک رایانه شخصی واقعی برای استفاده خانگی و اداری عرضه کند. در سایت آرشیو آی‌بی‌ام تاکید شده است که طراحی این رایانه شخصی توسط دفتر این شرکت در بوکا راتون فلوریدا و توسط یک تیم ۱۲ نفره انجام شد.
یکی از دلایلی که باعث شد رایانه شخصی آی‌بی‌ام ظرف مدت یک سال، از هیچ به عرضه برسد، این بود که تیم طراحی، از قطعات شرکت‌های شخص ثالث استفاده کرد. این کاری بود که آی‌بی‌ام هرگز در ساخت رایانه‌های غول پیکر انجام نداده بود.
بیل گیتس و استیو بالمر مایکروسافت، سراغ آی‌بی‌ام رفته و اعلام کردند که برای رایانه شخصی آنها، سیستم عامل خواهند ساخت اما مایکروسافت همچنان مالک این سیستم عامل خواهد بود و حق دارد برای استفاده از آن در رایانه‌های شرکت‌های دیگری بجز آی‌بی‌ام، مجوز دهد.
شرکت آی‌بی‌ام با این پیشنهاد موافقت کرد. مایکروسافتی‌ها تصمیم گرفتند حقوق برنامه QDOS شرکت "سیاتل کامپیوتر پروداکتس" را به قیمت ۵۰ هزار دلار خریداری کند. تیم پاترسون که طراح اصلی این سیستم عامل بود، این شرکت را ترک کرد و به مایکروسافت پیوست. طی چند ماه آینده، او و تیمش در مایکروسافت نرم افزار پی سی-داس را ساختند که ابتدا، با رایانه شخصی آی‌بی‌ام کار کرد. نتیجه نهایی، آی‌بی‌ام پی سی ۵۱۵۰ بود که ۱۵۶۵ دلار قیمت داشت و شامل خود رایانه، یک مونیتیور سیاه و سفید و یک کیبورد بود.
کاربران می توانستند آپشن‌هایی مانند مونیتور رنگی، چاپکر و درایو فلاپی دیسک و موارد دیگر را خریداری کنند. نرم افزاری که در رایانه شخصی قرار داشت، شامل برنامه VisiCalc و بازی مایکروسافت ادنونچر بود.
آی‌بی‌ام پی سی با وجود قیمت بالایی که در مقایسه با رقیبانش داشت، به یک محصول پرفروش تبدیل شد. پیش بینی می‌شد فروش این رایانه شخصی در مدت پنج سال به ۲۵۰ هزار دستگاه برسد اما تا پایان سال ۱۹۸۳، حدود ۷۵۰ هزار دستگاه از آن فروخته شد.
استفاده از قطعات شخص ثالت به خصوص پردازنده و سیستم عامل، به معنای آن بود که پردازنده‌های اینتل و سیستم عامل (ام اس-داس) مایکروسافت می‌توانستند توسط شرکت‌های دیگر برای ساخت رایانه‌های شخصی سازگار با آی‌بی‌ام، استفاده شوند.
بر اساس گزارش وب سایت نئووین، این جریان در سال ۱۹۸۳ آغاز شد و باعث رشد انفجاری در بازار رایانه شخصی داشت. امروزه، مایکروسافت و اینتل همچنان بر صنعت رایانه شخصی، تسلط دارند در حالی که آی‌بی‌ام، مدتی قبل از بازار سخت افزار رایانه شخصی خارج شد.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: رایانه شخصی مایکروسافت شرکت آ ی بی ام اقتصادي روسيه گمرك بانك مركزی بنزين مایکروسافت واردات خودرو اقتصادي گمرك روسيه رایانه های شخصی شرکت های دیگر رایانه شخصی سیستم عامل ۴۲ سال
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۴۴۸۲۹۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مکمل خارجی و وارداتی نداریم | بیشترین تقلب در این مکمل‌هاست | روش های تشخیص مکمل اصل از تقلبی
همشهری آنلاین - مریم سرخوش: مکمل‌ها بازار پرمصرفی دارند و خیلی‌ها هم به دنبال برند خارجی محصولات مورد نظرشان هستند. شاید همین مساله هم باعث شده که سودجویان محصولات تقلبی را با نام برند خارجی به مشتریانشان عرضه می‌کنند و هزار و یک آسیب برای سلامت آنها رقم می‌زنند. همین چند روز پیش بود که معاونت غذا و دارو دانشگاه علوم پزشکی اراک از کشف ۲۲۰ قوطی مکمل ورزشی قاچاق و غیر مجاز در این شهر خبر داد.
پیشتر هم رئیس پلیس امنیت اقتصادی تهران بزرگ از کشف ۵۴۳ قوطی پودر و ۶۱۶۰ عدد قرص بدنسازی تقلبی و قاچاق در ساختمانی واقع در بازار تهران خبر داده بودند. آن هم در حالی که چند سالی می‌شود، تمام مکمل‌های موجود در کشور در کارخانه‌های داروسازی ایران تولید می‌شوند و تقریبا هیچ وارداتی برای این محصول در کشور وجود ندارد.
این نکته را سیدمحمد ناصری، دبیر سندیکای تولیدکنندگان مکمل ایران هم تأکید می‌کند و به همشهری آنلاین می‌گوید: اگر در داروخانه‌ها، محصولی را تحت عنوان برند خارجی عرضه می‌کنند، همان‌هایی هستند که تحت لیسانس و فرمولاسیون شرکت خارجی از سوی شرکت‌های داخلی تولید شده‌اند و ادعای تولید آن توسط شرکت خارجی در کشور دیگر مورد تأیید نیست.
او تأکید می‌کند که تنها مرکز معتبر برای عرضه این محصولات هم داروخانه‌ها هستند و اگر در محلی خارج از این اصناف عرضه شوند، قاچاق و فاقد اصالت خواهند بود.
وضعیت تولید مکمل در کشورناصری با بیان این که تولید مکمل‌ها در کشور از حدود سال 98رونق جدی‌تری گرفت، عنوان می‌کند: مکمل‌ها پروسه قیمت‌گذاری بهتری نسبت به دارو دارند و به همین دلیل بسیاری از شرکت‌های داروسازی به این سمت آمدند که در کنار محصولات دارویی مکمل‌ها را هم تولید کنند.
به گفته این فعال حوزه دارویی، ایران جزو کشورهایی است که تمام مکمل‌هایش در کارخانه‌های داروسازی تولید می‌شوند و چند شرکتی هم که هنوز تولید دارو ندارند، استانداردهایی که وزارت بهداشت از شرکت‌های دارویی مطالبه می‌کند را دارا هستند. این در حالی است که در سطح دنیا مکمل‌ها در سطح نزدیک‌تر به صنایع غذایی تولید می‌شوند.
محدودیت وارداتدبیر سندیکای تولیدکنندگان مکمل ایران درباره بازار واردات مکمل‌ها هم توضیح می‌دهد: رشد تولید مکمل‌ها در داخل کشور و همزمان محدودیت‌های منابع ارزی، وزارت بهداشت و وزارت صنعت و معدن را در این مسیر قرار داد که جلوی واردات مکمل‌ها را بگیرند. این تصمیم کاهش ارزبری برای کشور داشت چون تعداد زیادی از محصولات با وجود 10 تا 15تولیدکننده ضرورتی به واردات نداشتند.
خیلی‌ها در مراجعه به داروخانه، اصرار بر خرید محصول خارجی دارند اما نمی‌دانند که این محصولات خارجی را در کشور نداریم. به همین دلیل آن چیزی که در بسیاری موارد داروخانه‌ها به‌عنوان مکمل خارجی عرضه می‌کنند، همان محصولات تحت لیسانس است
او ادامه می‌دهد: البته این الگویی است که در کشورهای همسایه ایران هم وجود دارد. به جز واردات تعدادی از مکمل‌هایی که مربوط به برندهای معتبر دنیا هستند، آنها هم به سمت خودکفایی در تولید مکمل‌ها حرکت کرده‌اند. بر این اساس تقریبا هیچ واردات مکملی در کشور ما هم وجود ندارد.
داستان تولید مکملهاناصری با بیان این که مکمل‌ها شامل ویتامین‌ها، مواد معدنی، ترکیبات ویتامین‌ها و مواد معدنی با عصاره‌های گیاهی، آمینواسیدها و پروتئین‌ها هستند، بیان می‌کند: تولید این محصولات به 2 صورت انجام می‌گیرد؛ آنهایی که با دانش فنی و فرمولاسیون شرکت‌های داخلی تولید می‌شوند و گروه دوم هم تحت لیسانس و فرمولاسیون شرکت خارجی در حال تولید هستند. این محصولات هم همان برندی هستند که شرکت خارجی سازنده اولیه، ساخت و دانش فنی آن را به شرکت ایرانی منتقل کرده و درنهایت محصول با همان نام و برند خارجی تولید می‌شود.
البته به گفته این فعال حوزه دارو، واردات مواد اولیه مکمل‌ها همچنان انجام می‌شود و در این باره توضیح می‌دهد: همانقدر که در حوزه تولید محصولات آماده‌مصرف پیشرفت کرده‌ایم در حوزه مواداولیه مکمل‌ها پیشرفتی نداشتیم. در بسیاری موارد مولتی ویتامین مینرال که محصول تولیدشده یک شرکت ایرانی یا تحت لیسانس یک شرکت خارجی است، مواداولیه با احتمال زیاد وارداتی هستند.
ماجرای فروش خارجی‌ها در داروخانههااو درباره عرضه مکمل‌های خارجی در بازار مصرف هم می‌گوید: یکی از مشکلات این حوزه تقاضای مردم برای خرید مکمل‌های خارجی است که البته به فرهنگ مصرف کالای خارجی در مردم ایران مربوط می‌شود و فقط شامل مکمل‌ها نیست. مردم ما زمانی که می‌خواهند کفش هم بخرند، اگر پول کافی داشته باشند، ایرانی نمی‌خرند.
ناصری ادامه می‌دهد: این فرهنگ زمانی مشکل ایجاد می‌کند که فرد در مراجعه به داروخانه، اصرار بر خرید محصول خارجی دارد اما نمی‌داند که این محصولات خارجی را در کشور نداریم. به همین دلیل آن چیزی که در بسیاری موارد داروخانه‌ها به‌عنوان مکمل خارجی عرضه می‌کنند، همان محصولات تحت لیسانس است که تحت نام برند یک شرکت خارجی در داخل کشور تولید می‌شود. اما روی جعبه تمامی این محصولات، ساخت ایران قید شده است.
بیشترین تقلب در این مکملهاناصری درباره محصولات تقلبی موجود در بازار هم بیان می‌کند: بیشترین سهم قاچاق و تقلب در این محصولات درباره مکمل‌های ورزشی است که خارج از چرخه اصلی عرضه این محصولات یعنی داروخانه‌ها فروخته می‌شوند. این مکمل‌ها به‌صورت پودر تهیه می‌شوند و به تکنولوژی پیچیده برای ساخت هم نیاز ندارند.
تقاضا برای نمونه خارجی مکمل‌ها در کشور بالاست و به همین دلیل سودجویان به‌دنبال نمونه‌های تقلبی این مکمل‌ها در کشورهای همسایه هستند
او با بیان این که تخلفات درباره مکمل‌های ورزشی به‌دلیل مصرف از سوی جوان‌ها و اثربخشی برخی از آنها بیشتر است، عنوان می‌کند: آنها یک پودر پروتئینی قاچاق می‌خرند و آن را مؤثرتر می‌دانند اما آگاه نیستند که دلیل این اثربخشی، داروها و مواد نیروزای غیرمجازی است که به این پودرها اضافه شده، اما این اثربخشی جذابیت محصول را برای مصرف‌کننده بیشتر می‌کند
روش‌های تشخیص مکمل اصل از تقلبیدبیر سندیکای تولیدکنندگان مکمل ایران در پاسخ به این سؤال که آیا راهکاری برای تشخیص محصول تقلبی از اصل وجود دارد، به سه نکته اشاره می‌کند و می‌گوید: اول اینکه تمام محصولات ایرانی و تحت لیسانس که در کشور تولید می‌شوند در سامانه وزارت بهداشت از طریق برچسب اصالت قابل رهیابی هستند. نکته دوم اینکه عرضه مکمل‌ها شامل قرص، کپسول، قرص جوشان و پودرهای بدنسازی خارج از داروخانه ممنوع است و هر کدام از آنها اگر خارج از داروخانه خریداری شود فاقد اصالت است؛ یعنی براساس سیکل قانونی وارد یا تولید نشده است.
او درباره نکته سوم هم بیان می‌کند: داروخانه‌ها اجازه فروش اقلام قاچاق را ندارند و این کار یک تخلف بسیار جدی و با جرایم سنگین است. آنها اجازه ندارند حتی محصولی که از طریق چمدانی و مسافران وارد شده را عرضه کنند. نکته مهم اینکه بسیاری از محصولاتی که در سطح عرضه خارج از داروخانه‌ها فروخته می‌شوند، تقلبی هستند و از مجرای قانونی هم به کشور وارد نشده‌اند.
البته به تاکید ناصری، تقاضا برای نمونه خارجی مکمل‌ها در کشور بالاست و به همین دلیل سودجویان به‌دنبال نمونه‌های تقلبی این مکمل‌ها در کشورهای همسایه هستند.
ناصری تأکید می‌کند: اگر داروخانه‌ای اقدام به تحویل مکملی کند که برچسب اصالت وزارت بهداشت را نداشته باشد، این اقدام تخلف است اما مشکل اینجاست که هر قدر داروخانه‌ها می‌خواهند داروی مجاز عرضه کنند، مردم با وجود تقاضای بالا، آنها را به این سمت هل می‌دهند و این مشکل درباره سایر محصولات مثل داروها و لوازم بهداشتی‌ها هم وجود دارد. البته این تأیید چنین تخلفی از سوی داروخانه‌ها نیست.
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟